Zeytin söğütlerinin çoğu dayanıklıdır, bazıları her zaman yeşildir

Zeytin söğütlerinin çoğu dayanıklıdır, bazıları her zaman yeşildir

Zeytin söğüdü (Elaeagnus), zeytin ailesinden 40'ın üzerinde türe sahip bir bitki cinsidir. Genellikle çalı gibi büyüyen süs ağacı sağlamdır, bakımı ve kesilmesi kolaydır. Çalılar hem tek başına hem de grup dikimine ve ayrıca kaplarda saklamaya uygundur. Bazı Elaeagnus türleri çit bitkilerine veya dekoratif yüksek gövdelere iyi bir şekilde yetiştirilebilir.

ayrıca oku

  • Tüm zeytin söğüt türleri dayanıklı değildir
  • Tüm zeytin meraları çit olarak uygun değildir
  • Zeytin söğüt meyveleri - dekoratif ve lezzetli

Zeytin söğüt türleri

Yağlı söğüt türlerinin çoğu Asya kökenlidir ve türe bağlı olarak farklı derecelerde dona dayanıklılığa sahiptir. Ayrıca yükseklik, yaprak rengi ve çiçeklenme zamanı açısından da farklılık gösterirler. Bazı zeytin söğütlerinin dalları dikenlidir. Birçok yağlı tür yenilebilir meyveler üretir. Çoğunlukla, zeytin meraları yaprak döken ağaçlardır, örn. B.

  • Dar yapraklı zeytin söğüdü (Elaeagnus angustifolia),
  • Gümüş zeytin söğüt (Elaeagnus commutata),
  • Yenilebilir zeytin söğüdü (Elaeagnus multiflora), zengin çiçekli zeytin söğüdü veya Japon zeytin söğüdü olarak da adlandırılır.
  • Mercan zeytin söğüdü (Elaeagnus umbellata), aynı zamanda umbelliferous zeytin söğüt veya şemsiye zeytin söğüdü olarak da adlandırılır.

Yaprak dökmeyen zeytin söğüt türleri

Bu ülkede en yaygın yaprak dökmeyen süs ağaçları, yaprak dökmeyen zeytin söğüdü (Elaeagnus ebbingei) ve dikenli zeytin söğüdüdür (Elaeagnus pungens). Elaeagnus ebbingei dik dururken, Elaeagnus zehirleri genişler. Her iki tür de 2-2.5 m civarında çok yüksek değildir ve üstte koyu yeşil parlayan eliptik olarak uzun yapraklara sahiptir.

Yaprak dökmeyen zeytin söğütlerinin bakımı

Yaprak dökmeyen Elaeagnus türleri dona karşı yeterince dayanıklıdır, ancak yapraklarını sadece ılık kışlarda korurlar. Yapraklar sert ormanlara atılır, ancak sadece ilkbaharda tekrar filizlenir. Daha yaşlı bitkiler dona gençlere göre daha iyi tolere eder. Bunlara başlangıçta uzun soğuk havalarda kış koruması verilmelidir.

Güneşte veya kısmi gölgede korunan bir yer bir avantajdır. Yağlı otlaklar toprağın kuruluğunu tolere eder ancak su basmasından kaçınılmalıdır. Düzenli budama önlemleri ve gübre gerekli değildir.

İpuçları

Yaprak dökmeyen yağlı türlerin geç çiçeklenme dönemi (Eylül ve Aralık arası), onları böcekler için değerli bir besin kaynağı yapar, ancak aynı zamanda meyvelerin bu ülkede genellikle olgunlaşmamasının da sebebidir.